Almost got arrested…

Wat een belevenissen weer…

Donderdag morgen stond Home Based care op het programma in de wijk Ngwenya hier ging ik samen met Carole, Yvonne en Brave heen.. Super leuk en spannend. Ik had het gevoel dat ons ‘medisch’ vrijwilligerswerk nu echt begon. We werden door Patrick onze chauffeur gedropt op de bestemming. Vanuit hier gingen we ter voet verder. Ik denk dat we die ochtend 6 ‘patiënten’ hebben gezien. Allemaal met verschillende problemen. Zo was er een man die een gebroken heup had, maar hier werd niks aan gedaan omdat er niemand was die met hem mee kon naar de kliniek. Heel bizar. Voor zoiets is in Nederland dan gewoon een ‘plan van aanpak’. Hier dus echt niet. Het enige wat wij voor hem konden doen was het geven van pijnmedicatie. Dit voelde heel onwerkelijk en oneerlijk.

Het is wel heel bizar om te merken dat de mensen die je bezoekt echt allemaal denken dat wij de dokters zijn en dat wij wel weten hoe het moet. Ze zijn zo blij en dankbaar met ons bezoek. Als je bij de ‘patiënten’ komt dan worden er ook eerst van alle kanten stoeltjes, bankjes of iets anders om op te zitten tevoorschijn getoverd. Daarna even een sociaal praatje met Brave of Yuyi en dan kan ons vragenvuurtje beginnen over hoe het nu gaat, wat de klachten zijn, hoe de eetlust is. We meten de bloeddruk op en evt. ook nog de temperatuur. Na deze controles kijken we wat we kunnen doen voor deze mensen. De medicijnen die wij uit mogen schrijven zijn Panadol (pijnmedicatie), Multivitamine, O.R.S en Pepsid (voor de maag). Deze medicijnen mogen we maar in een kleine hoeveelheid geven. Want als het een chronische aandoening is moeten de ‘patiënten’ naar de kliniek voor verder onderzoek. Dit proberen we dan ook te zeggen tegen ze. Maar ik ben er ook al wel achter dat veel mensen niet naar de kliniek gaan ook al adviseer je dat wel! De meeste mensen kunnen alleen ter voet bij de kliniek komen en als lopen een probleem wordt dan gaan ze gewoon niet.

Donderdag middag stond dan toch echt de HIV voorlichting op de planning. Pff.. ik zag er wel tegenop hoor. Niet zozeer omdat het in de gevangenis was maar meer omdat ik dan voor een grote groep in het Engels moest gaan praten. Nou ja, ik heb mijn beste beentje maar voorgezet..
Even leek de voorlichting helemaal niet door te gaan omdat ik zelf bijna achter de tralies zat.. haha! Yvonne was foto’s aan het maken en Brave zei hier niks van. Dus ik dacht laat ik dan ook maar een foto maken, best stoer om te kunnen laten zien dat ik echt in de gevangenis ben geweest!.. Ik was opeens niet meer zo stoer toen de bewaker me opeens aan mijn arm mee trok en ik mijn camera moest inleven.. BRAVE HELP!.. Ik moest alle foto’s wissen.. dat heb ik natuurlijk braaf gedaan! Nou toen was het ook wel weer goed, maar de schrik was er wel even!.. En Yvonne die werd natuurlijk niet gepakt! Maar goed, ik zie er van nature ook erg crimineel uit hé..

Gelukkig ging de voorlichting echt super goed en wat het echt leuk om te doen. Behalve het feit dat de gevangene gewoon de ruimte in en uit konden lopen en er maar één bewaker was die ook af en toe nog weg liep. Maar Brave, mijn redder in nood was er de hele tijd bij, dus ik dacht mij kan niks overkomen. Ik moet zeggen dat ik het best intimiderend vond om als drie blanke meiden voor een groep van 32 ‘donkere’ mannen te staan en voorlichting te geven over de meest dodelijke ziekte van Afrika. De voorlichting duurde in totaal twee uur waarvan Brave vooral veel heeft geklets omdat hij nou eenmaal een over enthousiaste man is en natuurlijk ook ons Engels moest vertalen in het Nyanji.
Toen de voorlichting was afgelopen moesten we buiten nog even wachten op Benny onze chauffeur, en toen hebben we nog even geklets met de bewaker. En opeens zei de bewaker je mag wel een foto maken hoor.. nou ja zeg!.. Waarvoor werd ik twee uur eerder nog bijna gearresteerd????..

Donderdagavond was er een voetbal wedstrijd tussen de lokale bevolking en ons ‘de vrijwilligers’. Erg leuk en gezellig. Na de wedstrijd was er een braai. Ook erg gezellig en lekker! Pff.. wat veel, maar wat lekker. Ik heb dan ook voor het eerst in het mijn leven krokodil gegeten! Onder het motto ‘inburgeringcursus’

Vrijdagmorgen ben ik samen met Carole, Jur, Chloe en Benny naar de Old Peoples Home geweest. Ik moet zeggen dat ik dit echt niet leuk vond in het begin. Ik schrok zo van de omstandigheden daar. Allemaal mensen van in de tachtig die daar ‘wonen’ omdat niemand van de familie meer voor ze kan zorgen. Ik moet zeggen dat je het niet echt wonen kunt noemen. Voor mijn gevoel zijn de mensen nog steeds grotendeels op zichzelf aanwezen en krijgen ze vrij weinig hulp bij de dagelijkse levensbehoefte. Geen hulp bij het wassen en aankleden het eten of wat dan ook. Als ontbijt kregen ze één kopje thee en drie droge witte boterhammen. Er was niks geen dagbesteding of wat dan ook. En ze zitten dan ook de hele dag in en rondom het gebouw niks te doen.
De zorg die ik samen met Carole heb geven was vooral medisch. We hebben ongeveer 15 mensen gezien en gesproken. We hebben bij iedereen de bloeddruk gemeten en gesproken over de gezondheid. Bij de mensen die aangaven dat het niet goed ging konden we niks anders doen dan ze doorverwijzen naar de kliniek. Maar zoals ik al eerder zei gaan de mensen vaak niet. Helemaal de oudere mensen niet, want die kunnen er gewoon niet meer op eigen gelegenheid komen en hebben vaak geen familie meer. Na het medische gedeelte hebben we nog fysiotherapie gedaan in een hele grote kring samen met alle ouderen die dat nog konden. Het was een intensieve ochtend maar ik had er wel een voldaan gevoel over, omdat ik door mijn ‘zijn’ toch een bijdrage heb kunnen leveren. En hopelijk kan ik dat nog veel vaker doen in de aankomende weken.

Vrijdagmiddag stond er Family Support in de wijk Linda op het programma. Wat ik van Elise had gehoord was dit echt heel leuk en vond ik dat ook helemaal leuk om te doen. Het is een project die echt georganiseerd is voor de kinderen. Er komen kinderen die al veel hebben meegemaakt zoals de dood van hun ouders, of de zorg voor hun broertjes of zusjes. Tijdens de twee uur Family Support kunnen ze weer even kind zijn en lekker spelen met de dingen die wij mee nemen.
We hadden dan ook van alles meegenomen, zoals een springtouw, ballen, frisbees enz. De kinderen waren echt helemaal enthousiast en blij met onze komst. Heel bijzonder om te zien. Het springtouw was erg populair maar ook wij zelf waren erg populair. Alle kinderen wilden onze haren voelen, onze huid aanraken en gewoon bij ons zitten en dit kunnen ze echt uren en uren volhouden. Wij ‘blanke mensen worden ook wel ‘mzungu’ genoemd. Toen het project alweer afgelopen was werd onze bus echt nog wel vijf minuten achterna gerend door alle kinderen ze bleven maar zwaaien en zwaaien.

Dit was het laatste project van deze week en dat betekend dus weekend.. YES… Erg fijn. Het was een super leuke en interessante week maar ook erg vermoeiend. Ik was blij gewoon even lekker niks te kunnen doen. Nou ja, niks doen. We hadden voor zaterdag een excursie gepland namelijk Lion Encounter (wandelen met leeuwen), en we moesten klaar staan om 6.45.. OEPS!
Maar wat een gave excursie zeg.. We konden gewoon echt met de leeuwen wandelen, ze aaien en aanraken..WAUW... De gids vertelde over hun project om de leeuwen in Afrika te beschermen en ze zelf op te voeden om ze daarna in het wild los te laten. De wandeling duurde ongeveer een uurtje. Op de terugweg stonden er opeens vier olifanten voor onze bus. Nog meer WAUW!

De rest van de dag hebben we een beetje aan het zwembad gelegen en hebben we alle gemaakte foto’s bekeken en op de computer gezet.. foto’s genoeg. Want we hebben nu al in onze eerste week met z’n alleen ongeveer 1000 foto’s gemaakt. ’s Avonds hadden we een sunset cruise. Dit was leuk maar niet heel bijzonder. Ik hoopte nijlpaarden en krokodillen te kunnen zien maar helaas. Wel een onwijs mooie zonsondergang. En ach, we hebben nog tijd genoeg om de BIG FIVE te kunnen zien, dus dat gaat helemaal goed komen!

Tot de volgende keer, Twaienda!

Liefs xx