Lost in the jungle

Maandagmorgen stond er weer een HIV planning op het programma. Dus mocht ik weer samen met Mariet, Sophia en de hyperactieve Brave brainstormen over sessie drie en vier van de cursus in de gevangenis. We konden onze lol op want bij sessie drie hoort een condoom demonstratie.. No way gossé dat ik dat ga doen. Niet voor een groep mannen als blanke deerne van 23!.. Mooi dat Mariet en Sophia het met me eens waren en zich ook niet echt geroepen voelde. Dus Brave was de sjaak.

‘s middags stond er Old Peoples Home op het programma samen met Elise, Kathy en Els. Dit keer hoefden we er niet met onze medische tas heen, maar mochten we gewoon spelletjes doen. En ook bij de oudjes uit Livingstone is bingo favoriet. Ook heb ik nog een half uur met een man geklets over zijn leven. Hij ging helemaal op in zijn verhaal en genoot zichtbaar van de aandacht die hij kreeg. Met Benny (één van onze chauffeurs) had ik het over dit huis en de manier van werken. Er zijn in totaal zes mensen die in het Old Peoples Home werken, waarvan vier mensen vrijwillig en de andere twee dus betaalt. De ‘zorg’ die ze hier geven is ook heel minimaal. De ouderen worden nauwelijks tot niet geholpen bij het wassen en aankleden en moeten zich hier dus zelf mee zien te redden. Verder is er ook geen structuur in de dag en zitten de ouderen dus eigenlijk de hele dag buiten te niksen. Ook is er geen nachtdienst aanwezig en komt er niet elke week een arts om te kijken hoe het gaat. Zo anders dan wat ik gewend ben. Ik heb aan Benny proberen uit te leggen wat onze manier van werken is, en hij kon zich hier echt helemaal niks bij voorstellen.

Maandagavond zijn we met de hele groep naar de Victoria Falls geweest om de Lunar Rainbow te zien die elke maand met volle maan schittert aan de horizon. In eerste instantie vond ik het nog niet heel bijzonder omdat we aan de bovenkant van de Falls stonden, maar toen we eens stukje terug liepen en we echt daadwerkelijk de Falls zagen was het adembenemend. Echt een enorme waterval maar zo mooi en zo onwaarschijnlijk groot. WAUW.. We hebben echt super toffe foto’s kunnen maken. Waar ons geduld nog wel even voor op de proef werd gesteld, want de sluitertijd was één minuut. Dus ook toen we met z’n viertjes op de foto gingen was het een minuut lang lachen naar de camera.. SMILE..

Dinsdagmorgen stond de Linda kliniek weer op het programma samen met Mariet. Hier was ik vorige week ook geweest dus was het bekend terrein wat ook wel fijn was. Ik heb samen met Mariet de OPD gedaan, dit houdt in dat ik van alle patiënten die binnen kwamen de vitale gegevens moet bijhouden en noteren en ook de rest van de administratie moet doen zoals het betalen van de rekening enz. Er was weer weinig logica in te vinden maar we hebben maar gewoon ons ding gedaan en er niet al te veel bij nagedacht.

Dinsdagmiddag werden we dus weer in de gevangenis verwacht voor de derde sessie. Het was echt een leuke sessie en de gevangene waren ook echt geïnteresseerd in het verhaal. Ze hadden allerlei vragen waardoor de tijd voorbij vloog en we dus geen tijd meer hadden voor de condoom demonstratie.. Wat jammer nou… volgende keer beter! Mariet was nog niet eerder in de gevangenis geweest en gaf na afloop aan dat ze vond dat ik erg professioneel overkwam. Erg leuk en fijn om te horen. Ik moet ook zeggen dat het me steeds makkelijker afgaat en dat ik er echt wel zelfvertrouwen van heb gekregen. Dus als iemand nog wat zelfvertrouwen mist.. Dan adviseer ik om een cursus te gaan geven aan gevangen in Zambia.. Echt het werkt!

Ook Woensdagmorgen weer naar de Linda kliniek geweest samen met Mariet. Het was weer ‘babyweegdag’ dus heb ik me weer prima vermaakt. Ook nog een baby’tje gezien die net een kwartier oud was. De moeder was thuis bevallen maar daarna meteen naar de kliniek gelopen.. Pff.. Hoezo, net bevallen en dan al weer lopend naar de kliniek. De baby kreeg allerlei onderzoeken en de administratie werd gedaan en daarna mochten moeder en kind weer gaan.
De pasgeborenen krijgen hier nog niet meteen een naam na de bevalling maar pas wanneer de navelstreng eraf valt. Dus tot die tijd worden ze nog gewoon ‘baby’ genoemd. Ook mogen de families niet zomaar elke naam kiezen voor hun baby maar moet de naam voorkomen in de familiegeschiedenis. Want als ze een naam willen die dus niet in hun stam voorkomt dan moet hiervoor betaald worden.

‘s middags stond er weer Family Support op het programma. Dus konden de kinderen weer vlechtjes maken in mijn haar en had ik weer een bos stro op mijn hoofd na afloop. Maar dit neem ik maar voor lief want het blijft toch steeds weer erg leuk om al die blije hoofdjes te zien.

Woensdagavond nog even naar het Kilimanjaro café geweest om te internetten. Zitten we daar rustig valt opeens alle stroom uit.. Pff wat is het dan opeens donker zeg. Maar wat een mooie sterrenhemel.. Ook was het grappig om te zien dat opeens op elke hoek van de straat militairen te voorschijn komen met een geweer van hier tot gunder.

‘This is Africa’ was Donderdagmorgen weer zeker van toepassing. Want wat hebben Elise en ik onze tijd goed kunnen benutten bij Home Based Care.. Niet dus. Na eerst weer een half uur gewacht te hebben op Dorine konden we beginnen. Bleek dat we maar twee patiënten hoefden te bezoeken en waren we dus alweer om tien uur klaar. Dorine dacht dat we wel konden wachten tot we werden opgehaald door Benny de chauffeur dit kon nog duren tot half twaalf. Mooi niet dus. We hebben opgebeld naar Mary-Reid en die wilde ons wel ophalen. Zo waren we mooi vroeg weer en kon ik me voorbereiden voor sessie vier van de HIV.

Aangekomen in ons hostel vertelde Mary-Reid dat sessie vier in de gevangenis die middag waarschijnlijk niet doorging. African Impact heeft namelijk als voorwaarde gesteld dat er altijd een mannelijke bewaker bij de sessies aanwezig moet zijn en dat was nu niet het geval. Uiteindelijk kon het toch allemaal geregeld worden en gingen we dus toch naar de gevangenis. De laatste sessie was echt een ‘feestje’ om te doen. We hadden heel veel interactie met de klas en de condoom demonstratie was erg hilarisch. Brave heeft dit op een manier gedaan die echt alleen hij kan. Geniaal gewoon.. Helemaal fijn was het om daarna gewoon weekend te hebben en dus vier vrije dagen in het vooruitzicht te hebben vanwege Pasen.

Vrijdagmiddag werden we opgepikt door een pick-up waarbij wij in de laadbak mochten gaan zitten en zo werden we naar ons onbewoond eiland gebracht waar het echte avontuur kon beginnen. Wat was het gaaf om in de pick-up te zitten en het landschap aan je voorbij te zien flitsen. Iedereen die we tegenkwamen moest ook zo lachen want wanneer zie je nou vier ‘mzungu’ meiden achterin een pick-up zitten vrolijk zwaaiend naar alles en iedereen die ze zien.. Na een half uur op de verharde weg gereden te hebben hebbeen we nog eens een half uur door de boesboes gehobbeld voordat we aankwamen bij de Zambezi rivier. Vanuit hier werden we met kano’s naar de overkant gebracht. Wat gaaf.. Zaten we daar in houten bootje midden op de Zambezi..

Aangekomen op Bovu Island was het toch echt een waar paradijsje. Meteen aan het water staat een barretje en daar werden we hartelijk ontvangen met een gratis drankje. Heerlijk..
We kregen een rondleiding over het eiland dat ongeveer één km lang is. De rondleiding kregen we van ‘Mamma Dee’. Nog nooit heb ik z’n enge vrouw gezien. Mijn eerste gedachte was ‘dit is een weerwolf dat kan niet anders’. Een vrouw met baard en bloed doorlopen ogen…. Echt ik was banger voor haar dan voor alle krokodillen in de Zambezi. Maar goed ons hutje maakte veel goed. Een hutje van bamboe en riet dat op palen stond met uitzicht op de Zambezi…WAUW…

Na de rondleiding zijn we weer het water opgegaan voor de zonsondergang. Het was wat bewolkt maar toch was het super mooi. Ook al moet ik zeggen dat ik de kano’s toch niet meer zo heel grappig vond. Best wiebelig eigenlijk.. Haha..
Vrijdagavond lekker vroeg naar bed gegaan. Eerst natuurlijk nog een aantal keer met de zaklamp goed om ons heen geschenen want het hutje van Elise en mij stond toch iets meer in het water dan de bedoeling was. Dus je weet maar nooit met de krokodillen… Maar de kust was veilig.

Zaterdagmorgen in alle vroegte genoten van een super mooie zonsopgang vanuit ons bedje. Prachtig.. Daarna lekker ontbeten en toen stond er een Village Tour op het programma. Het schijnt echt super bijzonder te zijn, daar kan ik dan niet over meepraten. Waarschijnlijk omdat het erg veel lijkt op de manier van leven die wij ook al zien bij Home Based Care en het voor ons dus al ‘gewoon’ is of in ieder geval niet nieuw was. Wel was het een nieuwe ervaring om zelf Nsjima te maken. We hebben dit gemaakt bij een lokaal gezin. Eerst allerlei groente gesneden met een ontzettend schoon mes, niet dus! Daarna kwamen tot overmaat van ramp ook nog de sardientjes te voorschijn en uiteindelijk werd er ook nog van ons verwacht met onze handen te eten.. Erg hygiënische allemaal, kreeg er spontaan buikkramp van. Maar goed dit allemaal ter zijde het blijft wel een bijzondere ervaring en het was leuk om mee te maken.

De rest van de zaterdag lekker gerelaxt en niet veel meer gedaan dan lezen, kaarten en kletsen ‘s avonds nog heerlijk marshmallows gegeten bij kaarslicht.

Zondagmorgen nog bijna een doodervaring gehad samen met Danielle. We waren namelijk zo fanatiek om in alle vroegte de Zambezi rivier op te gaan voor een spectaculaire zonsopgang. Als eerste hadden Daan en ik al niet het beste bootje, want die van Elise en Els was veel groter en breder, maar ook hadden wij niet de beste bestuurder. Want die van ons kon niet eens tegen de stroom opvaren en waren wij dus genoodzaakt om ons voort te trekken aan takken in het water. Met risico voor eigen leven hebben we dus maar onze handen in de Zambezi gestoken.. Ja ja, pure lef hier hoor. Ook was onze kano nog bijna omgeslagen omdat ons meneertje zijn evenwicht niet heel goed kon bewaren. Dit was dus eens maar nooit meer..

Helaas moesten we toch nog echt een keer het water op om voet op vaste land te zetten. Gelukkig ging dit goed dus kunnen we zeggen dat we het avontuur hebben overleefd. Als afsluiter zijn we nog naar de plaatselijke kerk geweest. Dit was echt wel bijzonder om mee te maken. Er werd veel gezongen en de preek werd steeds vertaald in het Engels. Na afloop werden wij ‘mensen met een andere huidskleur’ bedankt voor de aanwezigheid en de belangstelling in hun cultuur en geloof. En mochten we handjes schudden met alle aanwezigen in de kerk!..

Het was me wel een weekend en ik had het zeker niet willen missen. Het was fijn om even weg te zijn bij het hostel maar ook fijn om weer terug te komen en het gevoel te hebben weer ‘thuis’ te zijn.

Voor nu veel liefs vanuit een avontuurlijk Zambia..

xx