Kodak momentje..

Om de week goed te beginnen stond er voor maandagmorgen hiken op de planning. Omdat het zondag Laborday was en dit op maandag werd gevierd hadden we nog een extra dagje vrij. Mary-Reid had een hike georganiseerd in de Gorge waar we de dag daarvoor nog waren geweest voor de Swing van Danielle en Elise. De hike was erg leuk en heeft me laten merken nog steeds te beschikken over bovenbeenspieren!!.. Wat was het klimmen en dalen en wat was het soms stijl, maar wat ontzettend gaaf om in z’n mooie omgeving te lopen en ondertussen overal om je heen apen en andere dieren te horen. Na de hike hebben we met de hele groep geluncht met een schitterend uitzicht om van te genieten. Echt wat een topdag..

Dinsdagmorgen stond er eigenlijk Libuyu kliniek op het programma. Maar dit is een vrij kleine kliniek waar we dan met z’n 3en heen zouden moeten. Nou dat zag ik nog niet gebeuren. En omdat Sheelin alleen HBC had in dezelfde wijk heb ik aan Brave gevraagd of ik niet met haar mee mocht. Nou dat was wel prima. Ik blij want HBC vind ik leuker dan kliniek en de rollen waren zo meteen goed verdeeld. De HBC was echt erg leuk. Libuyu is een hele leuke wijk met erg vriendelijke mensen.

Omdat we aardig vroeg klaar waren bij HBC zijn we nog even over de Libuyu markt gelopen. Leuk om al die bedrijvigheid te zien. En wat kun je daar een verscheidenheid aan spullen kopen zeg. Yuyi was nog zo vriendelijk om voor ons een ‘Fritta’ te kopen. Dit is een soort van oliebol wat hier echt een lekkernij is. Nou ik vond het ook gewoon naar een oliebol smaken alleen dan zonder krenten. Wel lekker dus.

Dinsdagmiddag stond er ‘Painting’ op het programma. We hoefden nog maar één klas lokaal en we waren met zijn zevenen dus echt druk waren we niet. Het gesprek dat ik had met Mr Melopa (de schilder) en Benny was vooral erg leuk. Want ze waren helemaal verbaasd dat je in Nederland geen bruidsschat hoeft te betalen aan de ouders van de bruid. En ook dat het in Nederland toch echt niet gebruikelijk is om meer van één vrouw te hebben.

Woensdagmorgen stond er weer Old Peoples Home op het programma samen met Iza, Kathy, Anna en Benny. Eerst hebben we weer de medische check gedaan. Vorige week waren een aantal patiënten gewogen en dat hebben we deze dag weer gedaan. Het was wel grappig te merken na afloop dat bijna alle patiënten meer dan 2 kilo waren afgevallen. Als je het mij vraagt klopt er dan echt iets niet met de weegschaal. We zullen zien of ze volgende week weer 2 kilo zijn aangekomen.
Verder was er nog een bewoner ‘Patrick’ getrouwd de week ervoor. En hij had me er toch een goede reden voor. Want nu het herfst is wordt het ’s nachts kouder en dus zocht hij een vrouw waar hij naast kon liggen ’s nachts. Dus dat was de reden voor hem om te trouwen.. Wat een liefde weer in Zambia..

Woensdagmiddag weer Family Support gehad. Erg gezellig weer zoals gewoonlijk. Danielle vond het iets minder geslaagd want ze werd na een geweldige fotosessie onder geplast door een ‘lief’ onschuldig meisje. Wat een feest weer.. Ach nu is ze weer een ervaring rijker.

Donderdag stond er dan eindelijk Natebe Home Based Care op het programma. Dit is een HBC op het platteland van Livingstone. Deze HBC wordt 1x in de twee weken georganiseerd en is dan meteen de hele dag omdat het te ver weg is om terug te komen voor de lunch. Elise, Danielle en Els waren hier al een keer eerder geweest maar ik nog nooit dus ik was erg benieuwd. Want wat ik had gehoord is dat je echt de rimboe van Afrika ingaat.
Ik moet zeggen dat ik het ook wel zo ervaren heb. We waren met een grote groep namelijk zeven mensen. We hebben besloten om ons op te splitsen zodat we meer konden bereiken in ‘korte’ tijd. Ook vind ik het niet echt professioneel staan om met zeven vrijwilligers, twee caregivers en Brave bij een patiënt aan te komen. Dus leek het mij wel een goede oplossing. Ik ging samen met Els, Marten, Ingrid en de caregiver op pad.

Na eerste tien minuten door de rimboe en het hoge gras te hebben gelopen kwamen we bij de eerste patiënt aan op een boerderijtje. Dit bleek een meisje van drie jaar te zijn die spastische was. Ze kon niet zitten, lopen, staan of praten. Maar volgens haar ouders begreep ze wel wat er om haar heen gebeurde. Er was weinig wat we voor haar konden doen, behalve wat pijnmedicatie geven voor de hoofdpijn. Het voelde wel oneerlijk om niks te kunnen doen en ook ‘gewoon’ weer verder te gaan. Zoals ik het nu ervaar heeft dit kindje hier echt geen toekomst, maar zouden er in Nederland voldoende mogelijkheden zijn of in ieder geval het uiterste naar boven gehaald worden om haar zoveel mogelijk te stimuleren en haar beperkingen om te zetten naar mogelijkheden.
Na eerst weer tien minuten lopen kwamen we midden in de rimboe twee mannen tegen die ook patiënt bleken te zijn. Dus hebben we een plekje in de schaduw gezocht en kon het speekuur beginnen. Beide mannen bleken niet te weten hoe oud ze waren. De ene man gaf aan ’60 something’ en de andere man zei dat we maar moesten gokken. Mhms.. heel handig allemaal. Met deze mannen bleek niet heel veel aan de hand te zijn, ze hadden vooral hoofdpijn en voelde zich niet heel fit, maar dat was snel te achterhalen omdat bleek dat ze beide maar 1 glas water per dag dronken. Dus hebben we geadviseerd om zeker 1,5 l water te drinken per dag. Op een gegeven moment waren de caregiver en de mannen druk in gesprek en lachen helemaal dubbel van het lachen. Toen ik vroeg was er aan de hand was zei de caregiver dat één van de mannen ons wel ‘beautyful’ vond en wel met één van ons wilde trouwen. Het moet echt niet gekker worden hier. Dit is al de 2de keer hier dat ik uitgehuwelijkt wordt waar ik bij sta. Dus ik heb maar vriendelijk aangegeven dat deze man een beetje te oud voor me was. Gelukkig konden ze dat begrijpen.. haha..

Het is grappig hier te merken dat elke keer als je op het erf van een patiënt komen ze ‘Odi’ zeggen. Dit is eigenlijk hetzelfde als dat wij aanbellen bij iemand. Je zou het dus ook letterlijk kunnen vertalen naar ‘klop klop’..

We hebben in totaal elf mensen gezien dus veel kunnen doen die dag. We hadden met de andere groep afgesproken om elkaar om twaalf uur weer te zien en dan samen te gaan lunchen. Onze caregiver had hier alleen andere ideeen over dus uiteindelijk werd het half twee een late lunch dus. Maar toen bleek wel dat we alle patiënten al hadden gezien voor die dag dus onze taak alweer volbracht was.

Ik vond het echt een geweldige ervaring en heb het gevoel nu het ‘echte’ Afrika te hebben gezien. Stiekem hoop ik nog een keer terug te kunnen, maar we zullen zien of ik hiervoor ingepland wordt.

Donderdagavond hebben we nog weer met de hele groep gevoetbald en gevolleybald en daarna genoten van een heerlijke en gezellige Braai.

Zoals het zonnetje bij jullie in Nederland schijnt.. zo schijnt het zonnetje hier overdag ook. Maar toch kun je in de ochtend, avond en nacht goed merken dat het hier toch echt herfst is want het koelt behoorlijk af. Dus is ons dekbedje weer van zolder gekomen om ’s nachts weer lekker onder de dons te kunnen kruipen.
Vrijdagmorgen stond er Mwandi Home Based Care op het programma samen met Iza, Geoff, Benny en de caregiver. In de wijk Mwandi was ik nog nooit geweest. Ik moet zeggen dat ik het een erg mooie wijk vind die uitkijkt op Livingstone en de Victoria Falls. Dus zelfs tijdens het ‘werk’ was er een spectaculair uitzicht. We hebben dit keer veel patiënten gezien met wie het goed gingen en waar we dus eigenlijk niks voor hoefden te doen. Ook fijn om te zien dat het zo kan. Verder was er één man met Lepra en waarbij een stuk van zijn voet was geamputeerd. Hij wilde dat we even naar de wond zouden kijken, dus werd de doek van zijn voet gehaald. Ik moet zeggen dat ik de wond er echt mooi uit vond zien. Maar dat ik wel een beetje schrok van de manier van werken ‘steriel’ hier in Afrika. Volgens mij is dat nog een begrip wat ze hier niet kennen. Behalve de doek die volgens mij voor alles hier wordt gebruikt zat er niks op de wond heen en werd het dus ook niet afgedekt voor vuil of andere dingen. Wij hadden ook geen spullen bij ons waarmee ik de wond wel kon verbinden en steriel afdekken dus heb ik me maar laten meevoeren met de ‘this is Africa’ spirit (TIA) en het gelaten zoals het was.
Deze TIA-spirit werd ook duidelijk toen Brave na de lunch naar Elise, Danielle en mij toe kwam. De vrouw die we vorige week vrijdag bezocht hebben tijdens Home Based Care bezocht hebben, is namelijk overleden. Brave verwachtte dat de vrouw overleden is aan hartproblemen, dus als de vrouw toegang had gehad tot vervoer naar het ziekenhuis had ze misschien nog geleefd. Best hard om te beseffen dat door gebrek aan geld, deze zieke vrouw een pijnlijke dood heeft gehad.
Vrijdagmiddag stond er weer een middagje ‘Painting’ op het programma. Dus heb ik samen met Els, Sheeling en Floris mijn beste beentje maar weer voor gezet. Ook al moet ik zeggen dat we meer in de schaduw hebben gezeten en geklets dan dat we hebben geverfd. Er was eigenlijk ook niet meer zoveel te doen dus was dat ons ook niet bepaald kwalijk te nemen. Een rustige afsluiter van de week zullen we maar zeggen.
Vrijdagavond hebben we dan eigenlijk de knoop doorgehakt. Want we zitten nu al ongeveer 2,5 week op internet te surfen naar een ‘perfecte’ lokatie voor onze tussenweek. Dit duurt zo lang omdat telkens als wij in het internetcafé zitten de stroom weer eens uitvalt en we dus weer geen stap verder kunnen met plannen. Maar gelukkig bleek de stroom vrijdag geen roet in het eten te gooien, en hebben we een super leuke accommodatie kunnen boeken voor een weekje Zanzibar.. TOP!..
Nu nog even geduld hebben en eerst nog maar genieten van het vrijwilligerswerk want de tijd gaat hier zo snel. Dus voor ik er erg in heb is het 26 mei en stap ik op het vliegtuig naar Zanzibar.

Vrijdag bleek helemaal leuk te zijn toen ik ook nog post kreeg vanuit Nederland. Erg leuk om te merken dat er mensen zijn die aan je denken en je veel plezier en succes wensen met alles wat je daar doet.. Jongens bedankt daarvoor.. Natuurlijk zijn de reacties op de site ook super leuk.. dus ook daarvoor bedankt!..

Zaterdag stond er een dagje niksen op de planning. Nou ja, wat niksen voor ons betekent in Afrika is vooral aan het zwembad liggen en bakken maar….

Zaterdagavond nog met z’n alleen uit geweest hier in Livingstone. Het was erg gezellig maar toch denk ik dat ik niet kan wennen aan de manier van dansen hier! Het is me allemaal een beetje te vrij, en teveel met de kont. Haha... Ik denk dat als ik hier 10 jaar zou wonen, ik nog steeds zo stijf in de heupen zal zijn als iedere nederlander!.. pff.. we pasen er toch niet echt tussen.. Maar gezellig was het wel!

Zondagmorgen in alle vroegte weer ons bij uit want er stond een Elephant Back Safari op het programma. Wat was dat gaaf zeg.. We hebben gewoon op de rug van een olifant gezeten. Toen ze vroegen op welke olifant we wilden kozen wij natuurlijk voor de grootste twee! Ja mensen, je moet toch wat he!.. Elise en Danielle konden mooi via een trappetje opstappen maar Els en ik mochten onszelf gewoon op de olifant hijsen toen hij door de knieen ging. Onze olifant (Bob) was trouwens wel een onzettend eigenwijs beest, want hij liep soms gewoon de andere kant op en dus de rimboe in. In tegenstelling tot de olifant (Danny) van Elise en Daan die at alles op wat los en vast zat!.. Na een uurtje op de olifanten te hebben gehobbeld en nog een rust moment hebben ingelast voor een ‘Kodak momentje’ zat ons avontuur er alweer op. Wel mochten we daarna nog meer mooie foto’s maken van ons bij de olifant en mochten we de olifanten nog eten geven! Echt mensen, wat een top ervaring.. Ik raad het iedereen aan! DOEN!..

Nou dat was het wel weer z’n beetje! Genoeg te lezen weer denk ik zo!

Voor nu een olifant dikke knuffel en tot spreeks..

xx