Time flies when you’re having fun..

Wat gaat de tijd hier toch snel, een beetje te snel als je het mij vraagt. Want week zes is alweer aangebroken en hierbij is ons vrijwilligerswerk alweer bijna ten einde. Echt niet leuk, want het voelt als ‘thuis’ en het is zeker een goede plek om te zijn. Ook al zijn we helemaal ingeburgerd, toch blijkt elke week weer verrassingen met zich mee te brengen.

Maandagmorgen stond er namelijk een nieuwe kliniek op het programma ‘de Libuyu’ kliniek samen met Sheelin. Deze kliniek is erg klein en er bleek ook gewoon te weinig werk te zijn voor ons twee. Sheelin heeft zich gebogen over de O.P.D, dus de vitale gegevens bijgehouden. Ik heb me maar weer eens gestort op het onmogelijke patiëntensysteem van Zambia. Want alle boekjes van de vrijdag ervoor lagen nog overal verspreid in de kliniek, en moesten nog gesorteerd worden! Dus heb ik de hele ochtend niks anders gezien dan boekjes, boekjes, boekjes en boekjes! Maar ach, het staat nu weer mooi geordend. Nou ja, voor dat moment dan!

Maandagmiddag stond er eigenlijk Old Peoples Home op het programma. Maar omdat wij tussen de middag de Yellow Fever injectie wilde halen voor Zanzibar hebben we aangegeven bij Mary-Reid dat we misschien niet op tijd terug zouden zijn voor de projecten. En dat bleek ook zo te zijn. Want ja, ‘this is Africa’ was vandaag weer van toepassing. Gelukkig werd alles wel heel zorgvuldig gedaan en voelde het ook gewoon goed en veilig om hier te prik te krijgen. De dokter liet alleen op zich wachten en later bleek dat we na drie uur pas bij hem terecht konden. Dus zijn we maar weer even terug gegaan naar ons hostel en een uurtje later maar weer naar de arts gelopen, waar we dan nog weer drie kwartier moesten wachten op een krabbel in ons gele boekje! Wat een omwegen hebben we gemaakt die dag, maar de injectie is in ieder geval binnen. Dus Zanzibar, here we come!!! :)

Dinsdagmorgen stond er weer de Libuyu kliniek op het programma. Dit keer hadden Sheelin en ik de rollen omgedraaid en deed ik de O.P.D. Maar helaas waren er nog minder cliënten dan de dag ervoor dus om tien uur hadden we al niet zoveel meer te doen. Maar goed, ene beetje kletsen hier en daar en de tijd ging langzaam voorbij! We hebben het weer gehad!.

Dinsdagmiddag stond er helaas weer Farming op het programma. Gelukkig was het de Railways farm en dus niet de verschrikkelijke. Het was vooral veel kletsen en af en toe een plantje uit de grond trekken. De ‘farmers’ die er werken zijn zelf ook vrijwilligers en steken ook niet echt de handen uit de mouwen. Het is een comunitie farm en samen met African Impact zorgen ze dat het draaiende wordt gehouden. Maar het is voor hun volgens mij vooral lol hebben met de vrijwilligers, want wat een stelletjes slijmballen zijn dat zeg!!.. haha..

Woensdagmorgen stond er Old Peoples Home op het programma. Omdat de HBC van de ene groep niet door ging waren we met heel veel mensen bij de Old Peoples Home. We hebben weer de medische check gedaan en een aantal mensen doorverwezen naar de kliniek. Verder stond er nog fysio op het programma. Het was er leuk, juist omdat we met een grote groep waren. Tijdens de fysio oefeningen is er altijd één bewoner die meezingt om de sfeer er een beetje in te krijgen! Erg leuk!

Donderdagmorgen stond er weer Home Based Care op het programma samen met Sofia en Iza in de wijk Dambwa. Ik moet zeggen dat het niet echt een spectaculaire morgen was. Want we hebben drie cliënten gezien en daarna waren we alweer klaar met de HBC. Maar omdat we dichtbij de Dambwa kliniek waren hebben we ons daar nog maar even nuttig gemaakt door te helpen bij het opmeten van de vitale gegevens en een handje te helpen in de apotheek.

Donderdagmiddag stond er voor het eerst Reading Club op het programma. Ja zelfs na zes weken blijven de verrassingen komen. In eerste instantie had ik niet zoveel zin in RC, omdat ik niet zo goed wist wat ik kon verwachten. Maar wat was het leuk. Ik was samen met Marten, Ingrid en Anna en we hadden ongeveer 25 kinderen in de klas. Eerst hebben we de kinderen in groepjes verdeeld en zijn met die groepjes gaan lezen. Het valt me op dat de kinderen al redelijk goed Engels kunnen spreken, maar dat ze het lezen echt nog niet beheersen. Het was meer gokken naar woorden en hopen dat ze in de goede richting zaten dan dat ze ook daadwerkelijk wisten wat ze lazen. Dus hebben we samen een aantal boeken doorgelopen (in gemakkelijke Engels).
Na een uur hebben we nog een half uur woordspelletjes gedaan wat de kinderen echt helemaal leuk vonden. In het begin moesten ze nog een beetje wennen. Maar na afloop kwamen ze helemaal los en genoten ze van het raden van de woorden. Het was echt erg leuk, en ik voelde me voor het eerst i.p.v. een nurse een teacher.

Vrijdagmorgen stond de leuke HBC (Mwandi) weer op het programma samen met Els en Sofia. Er gingen drie caregivers mee en Esnat was ook nog mee om te vertalen, een grote groep dus. Omdat Els en ik graag wat meer foto’s wilde van de HBC hebben we Esnat gevraagd of dat mocht en of ze misschien wat foto’s van ons wilde maken terwijl wij aan het ‘werk’ waren. Nou echt Esnat ontpopte zich tot een ware toerist en paparazzi. Geweldig om te zien dat ze van alles wat maar voorbij de camera kwam een foto maakte. En natuurlijk mooi voor ons.
Die morgen hebben we verschillende cliënten gezien, waaronder een man die ik ook vorige week al had gezien en die een wond had doordat hij Lepra heeft en een aantal tenen zijn geamputeerd. De wond zag er vorige week nog mooi uit en leek te genezen. Nu was het echt ontstoken en zag de wond er echt niet goed uit. Dus hebben wij hem geadviseerd naar de kliniek te gaan. Zelfs met het verhaald erbij dat waarschijnlijk zijn andere teen ook geamputeerd moet worden. Wel sneu om te zien. Maar het kon echt niet anders.
Verder was er nog een oud echtpaar van in de tachtig die nog op zichzelf woonde in een heel oud klein huisje. Zowel meneer als mevrouw konden niet meer goed lopen en zeiden te weinig eten te hebben. Op onze vraag of ze niet naar het Old Peoples Home wilde om daar hun oude dag door te brengen gaven ze aan dit niet te willen. Ze zeiden dat hun kinderen binnenkort langs zouden komen om te helpen. Maar dit wordt al ongeveer een half jaar geroepen door het echtpaar. Later hoorden we van de caregiver dat dit echtpaar helemaal geen kinderen heeft. En dat ze dit dus gebruiken als excuus niet naar het Old Peoples Home te hoeven. Ik ben erg benieuwd hoe dit gaat aflopen. Want in mijn ogen kunnen ze echt niet meer zelfstandig wonen. Maar ik weet ook niet of het ze goed zal doen om te verhuizen naar het Old Peoples Home. Beetje tegenstrijdig dus…

Vrijdagmiddag stond weer Family Support op het programma, altijd leuk om de week mee af te sluiten. Het was echt weer erg gezellig en er waren veel kinderen die ik nog niet eerder had gezien. Er was één meisje die echt mijn hart heeft gestolen. Wat een schatje zeg.. Ik heb dus weer genoten.

Om het weekend goed te beginnen zijn we met een aantal vrijwilligers naar het Royal Livingstone Hotel geweest. Echt pure luxe is dit.. Tering zeg, wat een glitter en glamour. Eigenlijk niet eens mooi meer. Maar ach, wel leuk om een keertje te zien. Dit hotel staat een paar meten van de Victoria Falls af en we zaten op een pracht blek aan de Zambezi met uitzicht op de Falls.. Wauw.. Heerlijk genoten van het uitzicht onder het genot van een net zo heerlijke cocktails van maar liefs 8 dollar. Ja ja, je moet er wat voor over hebben.

Na afloop hebben we in ons hostel nog heerlijk voor de televisie gehangen en ‘gewoon’ gekeken naar een NL tv zender. Dus het was een avondje ‘De wereld draait door’, NOS journaal en ‘Spoorloos’. Erg leuk om gewoon even NL tv te hebben.

Zaterdagmiddag stond de krokodil Farm op het programma. Hier worden krokodillen in gevangenschap gehouden. We waren er rond voedertijd, dus dat was leuk om te zien. Nu moet ik zeggen dat je niet wilt weten wat die beesten eten! Pff.. wat een ranzigheid was dat zeg! Het was wel echt leuk om te zien en we hebben zelfs nog een kleine krokodil en slang vast gehouden. Toen we na afloop naar huis wilde gaan zei onze chauffeur dat hij nog wel een plekje wist waar we mooie foto’s konden maken. Dus werden we meegenomen naar een verblijf van een hele grote krokodil en mochten we er zelfs bij in. Dus daar zaten we dan op 1,5 meter afstand van dit enorm grote beest. En natuurlijk vlak voordat ik heel dapper het verblijf in stapte zei die man dat het de grootste en gevaarlijkste krokodil was die ze hadden!.. Bedankt maar weer he!!!.. Maar goed, we zijn weer een ervaring rijker! I’m still alive…

Zondag was een dagje relaxen en een beetje slenteren door Livingstone. We zijn naar de Maramba Markt geweest, dit is één van de grootste lokale markten hier. Nou ik kan je vertellen hij is echt enorm. Er wordt overal waar je kijkt gehandeld in weet ik veel wat. Wel erg leuk om te zien. Daarna nog even naar de souvenir markt geweest.. pff wat een irritante mannetjes zijn daar zeg! Maar helaas wel heel veel leuke dingen! Nog maar niks gehaald.. eerst nog maar even kijken hoeveel budget erover is na Zanzibar.. haha! Verder niet zoveel gedaan de rest van de dag… gewoon lekker weekend gehouden!.

Nu nog maar één week en twee dagen te gaan en dan zit ons eerste avontuur van deze reis er alweer op.. nogmaals time flies when you’re having fun..

xx